اینجور آدما...

یه سری از آدما هستن که خیلی دقیق و نکته سنج هستن و به راحتی خودشون و حرفاشونو ابراز میکنن!

خب این ویژگی خیلی قابل تحسینه! :)

ولی وقتی به بر حرفاشون میری میبینی که ذهنشون فقط پیدا کردن نکات منفی رو دستور میده!

مثال عادیش میتونه این باشه که وقتی یه شعری رو میخونن، به جای اینکه بگن نکته قوتش کدوم قسمتش بوده، سعی دارن یه مشکلی توش پیدا کنن!

مثلا میگن قافیه های فلان بیتش با هم هماهنگ نیست!

حالا یهو دیدی خیلیم از شاعر بودن سر درنمیارن ولی کاملا مصمم و حق به جانب اظهار نظر میکنن!

اینجور آدما صد در صد یه روزی خودشون رو هم به مرز کلافگی از دست خودشون میرسونن...آخه مگه میشه همه چیز ایراد داشته باشه؟!

به هر حال رفتارای همه ی ما آدما یه ریشه ای داره!(میتونه مربوط به گذشته یا شرایطمون باشه!)

خیلی دوست دارم بدونم که ما آدما چجوری گاهی اوقات خودمونو تو جایگاه قضاوت هر فرد و هر اتفاقی میذاریم در حالی خودمون سر تا پا تقصیریم؟!

این نیمچه اختیاری که خدا بهمون داده، چه کار ها که باهامون نکرده...