همینه که هست...

همینه که هست...

نفس های عمیقِ یک مغزِ پوک •_•
همینه که هست...

همینه که هست...

نفس های عمیقِ یک مغزِ پوک •_•

کم پیدام...

انقدر حرف دارم بزنم ولی هیچ حالی ندارم...

فقط الان دارم توی "گمشده ترین" حالت ممکن زندگی میکنم!

یهو افتادم وسط دنیای گنده ی آدم بزرگا و انقد کوچیک بودم که گم شدم...

یکسره منتظر یه شروع دوباره ام...اصلا بدجوری بهش نیاز دارم!!

یه شروع که کاملا شبیه تصورات و توقعات خودم باشه...

حس میکنم باید یه نفر بیاد یه جمله ی تاثیرگزار بهم بگه و بره...و من یهو ازین رو به اون رو بشم!!!!

اصن نمیدونم...فقط همه چی عوض شه...یه نقطه بذارم و برم سر خط....

×__×

نظرات 2 + ارسال نظر
بهزاد دوشنبه 14 خرداد‌ماه سال 1397 ساعت 00:37

آدم بزرگی وجود نداره! بزرگشون نکن

اوهوم...شاید من دارم بزرگشون میکنم!

شین شین دوشنبه 14 خرداد‌ماه سال 1397 ساعت 23:20 http://the-liife.blogsky.com/

حالتی که من هر از گاهی بهش دچار میشم !
تقریبا دارم باور میکنم که این یه جور زنگ هشداره !
انگار یه چیزی درون آدم میخواد به آدم هشدار بده
که باید یه تکونی به خودش ، افکارش و زندگیش بده !
نمیدونم ...

دقیقا...زنگ هشدار بهترین اسمیه که میشه براش گذاشت!

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد