همینه که هست...

همینه که هست...

نفس های عمیقِ یک مغزِ پوک •_•
همینه که هست...

همینه که هست...

نفس های عمیقِ یک مغزِ پوک •_•

فکر مشغول است

امان از خواب‌ها

تو خوابم با یه مشاور اومده بودی، قرار شد حرف بزنم باهاش...به نظر میومد تو از قبل باهاش صحبت کرده بودی

مشاور که همه صحبتامو شنید، از نگاهش به نظرم میومد که میخواد آب پاکی رو بریزه رو دستم :))

بیدار شدم، خیس عرق، یه نگاه به گوشی، استرس پریود و گندکاری‌های اول صبحی!

الانم بعد از گذشت ۴۵ دقیقه، هنوز نتونستم بلند بشم، به نور خورشید از پشت پرده زل زدم و صدای گنجشگای روی درخت زیتون رو میشنوم

دلم سفر میخواد...

حال بدی

"دارم به این فکر میکنم که ما هر چی از هم دور تر باشیم، همه‌چی قشنگتره، درست مثل پارسال همین موقع‌ها"

این جمله‌ای بود که امشب به زبون آوردم!

وقتی کار به اینجا میکشه، بغض گلوت رو قلقلک میده اما اشکی نمیاد...

شاید الان تحت تاثیر اثر تراژیک PMS هستم، نمیدونم

شاید فردا که بیام این پست رو بخونم بگم ای بابا دوباره صفر تا صد رو توی یه پلک زدن پر کردی

به هر حال، خیلی ناراحت و دل شکسته هستم

شاید باید این منظومه یه جایی تموم بشه و قرار نیست راه به کهکشان‌های بی انتها ببریم

پلک‌هام گرم شدن :')

پایان هم به وقتش به وقوع خواهد پیوست!

جدیدا پریود انقد نمیاد تا یه دور فکر مرگ رو از سرم بگذرونم، دقیقا زمانی که به تک تک سکانس‌های نوع مرگم فکر کردم، حمله‌ی سلولهای دیواره رحم رخ میده و دوباره به زندگی برمیگردم!

ولی خب من این است و با چندتا نکته رو به رو شده(کلمات این جمله، پیشنهادهای کیبوردم بودن، هه!)

ینی میشه امشب از مشروبای بابا کش برم و گرمی پلک‌هام تبدیل بشن به یه حال شیداگونه و جلوی آینه‌ای که پشتش دیوار قرمز رنگ اتاقم و رشته داستان نحس بانوی سرخ‌پوش خودنمایی میکنه، برقصم؟

امان از این دل که وقتی حالش بده، میدرخشه!

نقاشی میشه، نوشته میشه، ساز زدن میشه، رقص میشه...


-در خصوص برنامه توسعه فردی بهتره بگردم دنبال استاد گیتار یا اینکه فشار رو بیشتر نکنم و فعلا اقدامی برای یادگیری ساز نداشته باشم :)))

قداستی در کار نیست!

خب در مورد عنوان، نمیدونم حقیقتا کلمه‌ی درستی رو به کار بردم یا چی؟

به هر حال مهم نیست...

این مدت خیلی از باید‌های ذهنم و هر آنچه که مقدس میشمردم رو دور انداختم!

جالبه...

مثلا چیزهایی که تحت عنوان تلاش هنری انجام داده بودم رو یک سریشون رو پاره کردم انداختم دور!

دیگه اورینت رو مکان مقدسی که هیچوقت رفتن بهش رو نباید کنار بذارم، نمیدونم(بماند که امشب اونجا بودم ولی ۳ ماهی بود که نمی‌رفتم و حقیقتا قرار نیست خیلی برم...جریان اینه که متوجه شدم اکثر اوقات ناراحت که هستم، میرم اونجا)

دیگه قرار نیست نوشتن "گنجینه" ها ادامه پیدا کنه(دفتر یادداشت‌هایی که با ثبت تاریخ و مکان و روزمرگی پر میشدن و بیشتر زمانی که حالم خوش نبود داخلشون مینوشتم)

دیگه قرار نیست روزمرگیام رو توی سوسک سیاه یا اینستام ثبت کنم(البته که این حرف دلیلی بر تعطیل شدن سوسک سیاه نیست!)

دیگه نمیخوام متعصبانه به "هنرمند بودن" نگاه کنم و از خودم توقع داشته باشم تک تک جنبه‌های حرفه‌ام رو دنبال کنم!

دیگه نمیخوام خودم رو ملامت کنم که چرا تصویرسازی نمیکنم؟ چرا ساز نمیزنم؟ و هزارتا چرای دیگه...

دیگه نمیخوام کمدام پر از یادگاری و کارت ویزیت باشه

دیگه قرار نیست همه چی بر طبق نقشه و با ترتیب وسواس گونه انجام شه!

دیگه نمیخوام این مرض کمالگرایی، ثبت کردن، نوستالژی بازی و هر چی که فکرمو مشغول کنه و وقتمو بگیره رو همراه خودم داشته باشم!

توسعه فردی

تقریبا یک ماه (دقیق بخوام بگم ۲۸ روز) میشه که استارت برنامه توسعه فردی رو با همکارم توحید زدیم

البته که هنوز به برنامه ریزی دست پیدا نکردیم و در حال شناخت بیشتر خودم و علایقم هستیم!

احتمالا از هفته ی دیگه برنامه شروع میشه

الان حال نسبتا طبیعی‌ای دارم از این جهت که ترسیدم!

تو این مدت شروع کردیم به شناسایی چیزایی که باعث میشن به خودم احترام نذارم که در مورد یه سریاش فقط کافی بود ازشون مطلع بشم :)

و در نهایت دلیل اصلی "خود کم بینی" بود!

هنوزم دارم یه سری موارد رو شناسایی میکنم که گویا در نهایت همشون برمیگرده به همون خود کم بینی :/

هدف اصلیم شد همون گرافیک!

دوتا سرگرمی هم انتخاب کردم که شد موسیقی و شنا

و نیازمندی‌هایی هم هستن که الان اولین اولویتش زبانه

امروز توحید گفت که برای همه‌ی اینا باید استاد داشته باشم و در کمال تعجب دچار ترس شدم!

اصن هیچ باوری به خودم ندارم انگار :)))

هووووف!

چرا من هروقت که حالم خوب نیست میام اینجا مینویسم؟!

انگار نه انگار که تا همین دیروز کلی انگیزه داشتم و حالا الان هر چی که به عملی کردنشون نزدیک میشم، بیشتر پشمام میریزه

بسه مریم...برو بخواب!

شکاف

امان از این زندگی!

با مامان و بابا صحبت میکردم و عاجز بودم ازین حجم از شکاف فکری

گاهی گله میکنن از لایف استایل بهم ریخته ی جوونا :))

در عجبن از روند زندگی ما و ما هم در عجبیم از درک نداشتن اونا

هنوز با فیلتر سیستم زندگی ای که ج.ا برای بشر تعریف کرده، به زندگی نگاه میکنن!

جوری به روتین زندگی یکی مثل خواهرم نقد میکنن که انگار نمیدونن دست پنجه ی تربیت خودشونه

بابا ما هم حال نمیکردیم اوضاعمون این شکلی بشه، خودتون ریدین!

خودتون ریدین و حالا که ما به لطف اون علاقه و محبت قلبی که بهتون داریم، صدامون در نمیاد و فقط سر بسته ازتون میخواییم که این نبردی که از بدو تولد داریم باهاش دست و پنجه نرم میکنیم رو درک کنید، میزنید به در مقایسه کردن و دلایل احمقانه :)))

کافیه که رها کنید و ما رو به حال خودمون بذارید، ما هم توی این سالا کم و بیش فهمیدیم که چجوری با این شرایط زندگی کنیم که کمتر دردمون بیاد...

مریم جان

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

به نام خدای رنگین کمان

بعد از دیدن این ۴ روز، دیگه شک کردن به اینکه تاریخ این انقلاب پر شکوه توی آذر یا دی ماه ثبت میشه برام دشواره

ایرانم

۲۴

۲۵

۲۶

خدای عزیزم، دوست دارم پستی که ۲۷ آبان میذارم، تعریف و تمجید از اتفاقای پر شکوه این سه روز باشه :')

تهران زیبا

این روزا عاشق گشتن توی خیابونا هستم

تهران زیباتر و رنگی‌تر از همیشه شده

آدما خوشتیپ، خوشرو، مهربون، شجاع و امیدوار هستن

پر از حس تحسین و دلگرمی شدم

این وطن و آدماش، دوباره زنده شدن

دیگه کسی رو نمیبینم که به روزی که سوت آزادی زده میشه و همه دارن شادی میکنن، ذره‌ای شک داشته باشه

روزی رو میبینم که دیگه شبا توی دفترچه‌ام از آرزوی آزادی کشورم نمینویسم و این مورد هم مثل خیلی از موارد دیگه تیک خورده و به وقوع پیوسته...زنده باد ایران من :)

درد

مگه میشه این خشم و نفرت رو هضم کرد؟!

دلم میخواد دوباره به فضای امن رحم مادرم برگردم، هرچند که تا وقتی این خاک اشغاله، تو رحم مادر هم جای هیچ امنیتی نیست!

ایران من، از ته دل میخوام دوباره مادری بشی که فضای امن فرزندانت میشی

بچه‌هات عزادارن...