دل به دریا زدن یا خریت؟!!

اسمی برای تصمیمایی که میگیرم نمیتونم بذارم...

عقلم به نتیجه گیریایی رسیده که هنوز نتونستم صد در صد قبولشون کنم...!

یه سری درگیری که شاید چون هنوز خودمو بچه میبینم نمیتونم حلشون کنم!

از حواشی فاصله گرفتم ...ینی نه، هنوز هستن ولی دیگه مثه قبل روم تاثیر نمیذارن!

الان دارم سعی میکنم تعادل ایجاد کنم...به خودم حق زندگی بدم و قبول کنم که "آدمیزاد جایز الخطاست"

بهتر نیست به جای "ترس، عقب نشینی، فرار" یکمی تصمیم بگیرم و حتی اشتباه کنم؟!!!

ولی خب...تعادل صد در صد مهمه!!!

من همیشه آدم تفریط و افراط بودم...حالا رسیدن به تعادل سخته!

باس مدیریت کنم! -__-

هنوز به خودم اعتماد ندارم...و اون آدمی که برای رسیدن به این تعادل انتخاب کردم به عنوان همراه!!!

پس فقط بحث تعادل نیست...باید اول این اعتمادو پیدا کنم...!

.

همه ی بیست ساله ها انقد درگیرن با زندگیشون؟!!!