وطنم، پاره کردی تنم...

"جابجا"

"نابجا"

"بیجا"

این روزا هیچی "سرجا" نیست...

اوضاع جسمی نه چندان "جور"

دانشگاه رفتن و نرفتنای "بدجور"

روحیه شدیدا ضعیف "ناجور"

افکار مریض "جورواجور"

این روزا هیچی "جور" نیست...

چسبیدن "ن" نفی به هر لحظه و اتفاق زندگی...

هیچ امیدی نمونده...نه تنها برای من، بلکه نسل من! :)))

هرروز از خونواده و اساتید و دوست و آشناهای غیر هم نسل خودت میشنوی "حق داری ولی ناامید نباش، تلاش کن، تو باید این اوضاع حاکمو درست کنی"

و اما بغض توی گلو و لبخند کج روی لب...به چی میخندیم؟!

به  همه ی بیجاییا و ناجوریا...

فک کن بعدا در مورد نسل من بگن "نسلی که تر بود، نفس میکشید ولی به زور سوزوندنش!"

نسلی که توی چتی، به آیندشون میخندیدن...

پ.ن: تموم شدم...