قوی

بالاخره رسیدم به اونجایی که فکر میکردم حالا حالاها نتونم بهش برسم!

"اهمیت ندادن به گذشتگانی که هنوز منو به یاد میارن"

اسمشون روشونه...اونا از زندگی من گذشتن و رد شدن!!

آدم وقتی از دست دادن چیزی رو کاملا قبول میکنه، دیگه نمیتونه نسبت به احتمالِ دوباره داشتنش، اون ذوق اولیه رو داشته باشه یا بهتره بگم دیگه ذوقی نداره!

درست مثل پادکستِ کیک شکلاتی که میگفت

"من همین الان دلم کیک شکلاتی میخواست!"

وقتی بگذره و حسابی بیات بشه، گذشته و تمام!!

تنهاییِ مقدسی رو به دوش میکشم...شاید خیلی شیرین نباشه اما خب نمیشه منکر بی دغدغگیِ حاصل از خلوت کردن زندگیم و یه جورایی خلاص شدن از مگسای زندگیم بشم! :)

مگسا به علت "کمبودِ گوه" افتادن به خوردن همدیگه!!!

و هیچی شیرینتر از نشستن بیرون گود و نگاه کردن به "مگس جنگی" این بچه ها نیست...حقا که عدو شود سبب خیر!

همشون دارن انتقام منو از خودشون میگیرن!

"کارما رو جدی بگیریم"

و در آخر تشکری کوتاه از بابا لنگ دراز قصه که باعث شده حواسم پرت بشه و یه درصد دوباره درگیر نشم...