آرامش

حقیقتا توی فکرم اینطوری میگذشت که مثلا

"خدای من...پس تا به کِی اینطور چس ناله میمونم؟! من آفریده شدم برای غصه؟!"

خدا هم همیشه دست به سینه بهم زل میزد و پوزخند تحویلم میداد!!! :\

نگاهی شبیه فحش...!

همیشه با انزجار به افرادی که در مورد زندگیم به به و چه چه میکردن نگاه میکردم با ناشکری تمام توی ذهنم با خودم کلنجار میرفتم!

و...

و...

و...

حقیقت امر اینه که "من" با بیست سال عمر، کلی خاطره دارم...بی هیچ پشیمونی ای!

شاید سختیا و تجربه های بد زیادی هم بود...اما بازم پشیمون نشدم!

الانم با آرامش نسبی و یه روزمرگی روتین، دارم بیست و یکمین سال رو پر میکنم...

و این آرامش، رضایت، خوب بودن و...فقط یه چیزو بهم نشون میده!

اینکه دارم "بزرگ" میشم...

تازه دارم میفهمم که میگفتن به خاطر سنته! +__+

به امید خوب باقی موندن...