۷ آبان!

توی کنج تنهاییام که کز کرده بودم لحظات دوری اومدن توی سرم!!(امشب زیادی مغزم فکر کرد؛ فکرایی که قرار بود یه ذره بشینن پای کارای دانشگاه ولی خب...)

راجب دو سالِ پیش...۷ آبان!

جزئیات جالبی رو ازش یادم میومد...استارتی پر قدرت برای به قمار گذاشتن آینده...!

یه روز میگذشت از اعتراف بچه گانه به آدم واقعی ای که عاشقِ شخصیت خیالیش که توی سرم بود، شده بودم!

احساس آدم بزرگ بودن شبیه یه هاله ی قرمز رنگ دورمو گرفته بود...

همه چی برای توهمِ بزرگ بودن، مهیا بود...دانشجو بودن، تاریکی هوا، یه رفیق به شدت قدیمی، دود، پارکی که خیلی محلی نبود...

پیچ گوشتی برداشتن و باز کردن پیچ و مهرهای مغز آکبندی که تا اون موقع یاد گرفته بود "بر طبق نقشه" آرزوهای محالی رو تحت عنوان "هدف" دنبال کنه!

روی نیمکت پارک ولو شده بود و برای دوستش از واقع بینی و کنار گذاشتن رویاها صبحت میکرد!

بعد شروع کرد به چارچوب شکنی و ادعای اینکه چقد حسرت کارای نکرده میتونه در آینده براش کسالت بار باشه تا پشیمونی کارای کرده...

محو چس دود کردناش و متعجب ازینکه شبیه فیلما سوسول نیست و سرفه نمیکنه!!

سعی میکرد گربه ها رو نوازش کنه و ازشون نترسه...آخه راستش فک میکرد این کار اونو عاقلتر و از طرفی غیر عادی و جذاب جلوه میده...!

بدون ترس از تاریکی و خلوتی کوچه ها، با رفیق قدیمیش راه میرفتن و از متعفن بودنِ زندگیِ پر از شعار حرف میزد...!

کاش اون روزا برمیگشتن...

همه چیز از دست رفته! یا بهتره بگم از دستم در رفته!

فک کنم اگه الان حتی اون رویاهای محال رو هم جلوم بذارن، هیچ علائم حیاتی ازم دریافت نشه...یا شاید ته تهش، یه پوزخند!