جلسه ی چهارم-بحران شماره ۲

روانشناس-چطور توی این هفته، دوبار با جوجه شاعر احمق رفتی بیرون؟! میخواستی اون بچه گربه ی لوسو فراموش کنی؟! 

من-معلومه که نه، اون خودش داره فراموش میشه، انگار که دو-سه سال اخیر زندگیم به طرز خیلی ماهرانه ای کات شده و از اول وجود نداشته!!! با این جوجه شاعر، فقط دوستم

روانشناس-برای من دوستی عادی بعد از رابطه ی عاطفی معنی نداره! دیگه نباید باهاش در ارتباط باشی!

من-جوجه شاعر احمق همیشه بوده! سه ساله که من و اون دوست موندیم ولی...(امان از ولی ها که تازه اصل ماجرا بعد از اونا شروع میشه!) اوکی شاید چون دوستی ندارم اینطوریه، خب اون خیلی منو میفهمه و حرف زدن باهاش تو مخی نیست! پیش هم که وقت میگذرونیم خوشحالیم ولی...هوووف باشه هنوز از هم خوشمون میاد!

روانشناس-من به این پسرا میگم "پسرای هزاری" ولی تو خیلی زود به بلوغ عاطفی و فکری رسیدی، نباید خودتو درگیر اینا کنی و مامانشون بشی!

من-خیلی تنهام...دوستایی که دارم، خیلی ازم دورن، دغدغه ها و افکارمون زمین تا آسمون متفاوته، بیشتر از ۲-۳ ساعت نمیتونم باهاشون وقت بگذرونم، به جز یکی-دو نفر!

روانشناس-مگه تنهایی چشه؟! چه مشکلی باهاش داری؟! با همکارات و همون دوستات وقت بگذرون، دنبال دوستی عمیق نباش، چیزی نیست که پیدا بشه!

من-اوکی، بهش میگم دیگه در ارتباط نباشیم! :/

روانشناس-ببینم هفته ی دیگه چیا میگی برام

(و من از دیروز غروب پیام جوجه شاعر احمقو باز نکردم چون هنوز نمیدونم دقیقا چی باید بگم!)

این شده وضعیت دو-سه هفته ی اخیر زندگیم! :)

یاد فیلم هندی دِوداس میفته آدم؛ اونجا که شاهرخ خان میگه:

مادر گفت پارو (دختره) رو ترک کن، 

پدر گفت خونه رو ترک کن،

 دکتر گفت الکلو ترک کن،

یه روزی میرسه که بهم میگید دنیا رو ترک کن!