قول میدم

قول میدم نشونه‌ها رو جدی بگیرم؛

قول میدم حرفا که نصفه میمونن، باور کنم که باید نصفه بمونن؛

قول میدم نذارم توی لوپِ تکرارِ وقایع گیر کنم؛

قول میدم دیگه احمق نباشم؛

قول میدم دیگه دو هزاریا رو راه ندم به زندگیم و نذارم بدترین شبای زندگیمو بسازن؛

قول میدم...این دفعه دیگه قول واقعی میدم...

احساس تنفری که توی تک تک سلولام توی این لحظه حس میکنم رو خیلی دوست دارم!

اینکه گریه های قبلنام تبدیل شدن به پوزخندای مریض رو خیلی دوست دارم!

باید به حرف مشاورم گوش میکردم...ولی هیچوقت دیر نیست، حالا گوش میدم :)