مودی

دوباره احوالات بهم ریخته و خراب شدن دنیا روی سرم!

گریه زاری! غر زدن! ناامیدی! پوچی!

من! چته؟!

نحسی اردیبهشته یا خستگی روحی؟!

حقیقت ماجرا اینه که باید قبول کنی که با یه دست نمیتونی صد تا هندونه برداری!

اندازه ی ظرفیتت عمل کن، اگر بیشتر میخوای، ریسک پذیریت رو تقویت کن! دیگه گریه کردنت چیه دختر خوب؟!

دغدغه مند بودن خوبه، گاهی اوقات تو رو به جلو میبره اما نه تا اون اندازه که برینه به حال الانت!

تو الان میخوای همه چی باشی و هیچی نیستی!

حالا بی انصافی نکنیم، هیچی هیچی هم نه ولی اونقدی که باید از خودت راضی نیستی

شاید همه ی اینا برای اینه که همزمان میخوای صدتا قدم برداری

خودت سر خودت رو شلوغ کردی و خیلی وقتا از برنامه هات جا میمونی و همین میشه عامل فوران کردنت!

مریم جان، روحت ازت خسته شده...ذهنت داره روحت رو میجوئه!

روحت احساس اسارت و خفقان بهش دست داده و این شرایطیه که ذهنت براش ساخته

بذار روحت فراتر از ذهنت پرواز کنه

در یک کلمه! مریم جان گاییدی، بسه!