من و پدرم بهروز! ○__○

فک نمیکنم تا به حال تو حالت غیر عادی اینجا نوشته باشم

اما الان اومدم!

و این وسط به فکر صحبتای بابا و خودم امروزصبح افتادم

توی حیاط بودیم و بابا داشت سیگار میکشید و به بچه گربه ها نگاه میکردیم

ذهنش شلوغ پلوغه و یه حرفایی گاهی فکری میکننش

داشتیم راجب مصاحبه ی من صحبت میکردیم و بابا که مشخص بود که داشت به مقدار ریسک پذیری خودم و خودش یا صرفا کم ریسک بودن خودش فکر میکرد، گفت ولی بابا شاید همینکه تو انقد ریسک میکنی به خاطر این باشه که نخواستی مثل من باشی

جمله ی سنگینی بود و من وا موندم...

دارم فکر میکنم که اگر جرئت میکنم ریسک کنم، به خاطر اینه که میدونم یه خانواده ی امن دارم که نمیذارن زمین بخورم

جالب بود...گاهی اوقات صحبتام با مامان و بابا واقعا احساس عجیبی داره!

و اما یه مقوله که تو توالت تو ذهنم نقش بست:

"فلسفه ی متعادل سازی چاکراها تو یه جمله:

آقا جات امنه، عین آدم زندگیتو کن"

کافیه این فکر عدم امنیت رو بریزی دور و مثل یک آدم با درک کامل از انسانیت، زندگی کنی!

اگه همه ی آدمای کره زمین این جمله رو بپذیرن، احتمالا تکامل بشر شکل بگیره!!!