مرد

مدتیه که ذهنم بابت یه چیزی بهم ریخته

یه جورایی با بابام رفتم توی زاویه!

خسته شدم از این سنت‌های خونوادگی توی ایران که علی الخصوص دخترا خیلی درگیرش میشن و یه جورایی حجم زیادی از انرژی روزانه رو به خودش اختصاص میده تا شاید در خفا بتونیم یه مقداری اونجوری که دوست داریم زندگی کنیم!(در صورتی که این همه انرژی میتونه صرف مسیری که برای پیشرفت طی میکنیم بشه!)

الان که ۲۳ ساله هستم، کار میکنم، شخصیت مستقل خودم رو پیدا کردم، توی کتم نمیره که بخوام بابت خیلی چیزا جواب پس بدم

یه جورایی ذهنم داره بابت اینکه باید اطلاع بدم کجا میرم، با کی میرم و باید فلان موقع برگردم خونه، سرویس میشه...دلیلشم اینه که در ۷۰ درصد مواقع باید در این باره دروغ بگم

نه تنها این دروغ گفتنا حس خوبی بهم نمیدن بلکه باید انرژیمو بابت ساختنشون هدر بدم و بدتر از همه ی اینا استرسی هستش که بابتش بهم وارد میشه!

برام بی‌معنیه که نهایتا مجاز باشم تا ۹ شب بیرون باشم و اگه این ساعت ۹ بشه ۱۱، باید اینو بشنوم: دیر نکردی؟!

میخوام بدونم اون فجایعی که تو شب میتونه اتفاق  بیفته، تو روز نمیفته؟!

یا اصلا اگه من پسر بودم، ازین خبرا بود؟!

ادعاش میشه خیلی باهام رفیقه و اعتماد صد در صدی بهم داره اما ازم میپرسه با کی میری بیرون؟! حتما توقع داری راستشو بشنوی با وجود افکار پوسیده‌ای که داری!

انگار برای بیرون رفتن، یه سری کوپن نامرئی تعریف شده! مثلا اگر ۳ روز پشت سر هم برم بیرون، میگه چرا انقد میری بیرون؟!

و از طرفی گیر کرده بین سنت‌گرایی و مدرنیته! یه وقتایی دقیقا یک روز بعد ازینکه میگه چرا انقد میری بیرون، میگه آفرین بابا نباید نشست توی خونه، کسل میشه آدم!

وقتی دوست پسرتو بهش معرفی میکنی، هرروز میخواد استرس بده در قالب چنین جملاتی: حواست هست؟! وضعیت خدمت رفتنش چی شد؟! کار و بارش اوکیه؟! نمیخواد با مامان و باباش بیاد ببینمشون؟!  باید خونه داشته باشه ها!!!

وقتی هم بهش نمیگی یکی هست و این داستانا این جملات رو میگه: خب میدونی بابا اون زمانی که فلانی بود، خیالم راحت‌تر بود، میدونستم یکی همراهت هست و مراقبته، اگه دیر برگردی اون باهاته...یا از مامان آمار میگیره که مریم با کسیه؟!

من به کدوم سازت برقصم مرد؟! :)))

الان که نزدیک به دو ماهه که دورکار هستم، باید تا ۵-۶ آنلاین باشم و طبیعیه که بخوام بزنم بیرون، برگشتنم میخوره به دیروقت! و من نمی‌فهمم چرا تو کتش نمیره که وقتی دارم کار میکنم و به راحتی میتونم با اسنپ برم و بیام یا در نهایت ماشین خودش دستمه، همه چیز امنه و اگه ۲ نصفه شب هم برگردم نباید فکر و خیالی داشته باشه!

مدام نگرانه و استرس داره...درگیر یه طرز فکر کثیف جنسیته که اگه یه مرد باشه، همه چیز امن و امانه!

 چرا خود من رو باور نمیکنه؟!

من چند بار دیگه توی این دوران زندگیم میتونم باشم؟! چرا نمیکشه بیرون؟!

۲۳ سال ریده با تربیت و رفتارش نسبت بهم، نمیخواد تمومش کنه؟!

حالا هم که عزا گرفتم داره بازنشسته میشه، سر و کله زدن باهاش فقط و فقط انرژیم رو میگیره

من رو دچار یه ترس وحشتناکی نسبت به خودش کرده که با اینکه میدونم نهایتا فقط میخواد بگه دیر کردی، اما هربار که میرم بیرون و نزدیک میشم به تایم برگشتنم به خونه، همش استرس دارم که نکنه دیر بشه!!!

قربونش برم کل عمرشم موقعیت پیشرفت و زندگی تو جای بهتر با رفاه بیشتر رو داشتیم اما به لطف عدم ریسک پذیری و ذهنیت منفعلش، در معمولی‌ترین حالت ممکن گیر کردیم و حالا هر چی بزرگتر میشم، شرایط زندگیم بیشتر خار میشه توی چشمم و بیشتر به ذهنم میاد که اگه یکمی هوشمندانه‌تر عمل میکرد، چقد الان زندگی متفاوت‌تری داشتم

تقریبا مدتیه که هرروز دارم به خاطر این مسائلی که شاید خیلی بزرگ به نظر نیان، گریه میکنم و اعصابم تخمی و تخمی‌تر میشه!

همه ی اینا به خاطر اینه که خیلی وقت نیست که متوجه شدم این انرژیا که دارن بیخودی هدر میرن، میتونن صرف مسیر موفقیتم بشن و هر چه زودتر ذهنم رو از بند این چیزای چرت آزاد کنم، به نفعم خواهد بود

و اصلا یعنی چی که یه دختر در تمام مراحل زندگیش بخواد به یه مرد جواب پس بده؟!

ما کم از این جبر جغرافیایی و حکومت و جامعه نمیکشیم، دیگه حداقل محیط خانواده باید امنیت روانی داشته باشه!

بسه مرد سالاری...

سریال روزی روزگاری مریخ رو که میبینم، به معنای واقعی حس میکنم که چه بلای مسخره‌ای سر ما زن‌ها اومده و همگی در کمال ناباوری سر خم کردیم، مثل سگ میترسیم و میگیم چشم!

امیدوارم مردایی هم که این سریالو میبینن، متوجه بشن که اکثریتشون ریدن تو طبیعت زندگی ما!