له شدگی

انگار تو یه نبرد خونین به سر میبرم، خسته و کوفته

با یه روح غرق...میون امیدهای زنده شده توی دلم و اخبار وحشتناک!

از نسل سردرگمی هستم که به اندازه‌ی یه دهه هشتادی معترضه و به اندازه ی دهه هفتاد و شصت بوته ی ترس توی دلم ریشه داره

چینی دلم با هر کلمه میشکنه!

ذهن خیالبافم با هر اتفاق، پر میکشه به سمت آزادی و میرقصه

این روزا خون توی رگام برای این خاک و آدماش میجوشه

چشمام خون گریه میکنن و گوشام سوت میکشن

کجاست اون آرامشی که همین سه هفته پیش توی مشتم بود و پر قدرت توی مسیرم قدم برمیداشتم؟!

این دنیا یه روز خوش به من و هم نسلام بدهکاره...